Join the mkm.art.pl
Log In
Search
Interesting facts
Nazwa Karniewo pochodzi od
słowa kara. Dawniej nie było
chętnych do siedlania się, więc
aby zaludnić bagniste niegdyś
tereny, książęta kierowali tu
wrogich sobie poddanych i ludzi
rozmaitych, którzy popadali w
kolizję z prawem,
krótko mówiąc - za karę.
Gusła czynione ogniem na Pikniku Średniowiecznym |
![]() |
![]() |
Written by Andrzej Szymon Olkowski |
Sunday, 29 May 2011 17:59 |
Zdjęcia: Grupa Ogniowa Virtus
Kim była wiedźma? Zapewne się domyślacie, jednak nie wolno mylić jej z czarownicą. Wiedźma w dawnych słowiańskich społecznościach była uważana za osobę posiadającą dużą wiedzę, o medycynie, ziołach i przyrodzie. Wiedźmy były szanowane przez społeczeństwo, i często proszono ją o pomoc i rady. Były też inne "rodzaje" wiedźm, tak też wiedźma, która posiadała cechy magiczne nazywana była wtedy "ciotą". W kulturach słowiańskich, wiedźmę nazywano wiedma lub widma. Do połowy IX wieku na wschodniej słowiańszczyźnie określenie wiedźma, nie było negatywne. W wyniku rozwoju chrześcijaństwa i piętnowania rytuałów ludowych i pogańskich, o wiedźmach stopniowo zapominano. Często oskarżano je o czary, i właśnie dlatego wiedźma jest często utożsamiana z czarownicą. We współczesnych czasach, wiedźmy są dość rzadko spotykanym zjawiskiem. W Polsce najwięcej ich można znaleźć na wschodzie kraju.
Zdjęcia: Grupa Ogniowa Virtus
Utopiec... Utopce to złe i podstępne demony z wierzeń słowiańskich, podobnie jak wodniki, zamieszkujące w wodzie. Stwory te topiły osoby, które kąpały się w rzekach, jeziorach, ale też porywały do wody zwierzęta przepływające przez zbiornik wodny. Uważano również, że za wylewy rzek i zalewanie pól i łąk, odpowiedzialne były właśnie Utopce. Powstawały one z dusz topielców i poronionych płodów. Przypominały one wysokich i chudych ludzi, o zielonej skórze z dużymi głowami i czarnymi włosami. Utopce w czasie nowiu wychodziły na brzeg, gdzie zwabiały ludzi zagadkami. Osoba, która oszukiwała w zagadce, była topiona. Na śląsku, gdzie wiara w Utopce była silnie rozpowszechniona, całkowicie utożsamiono je z wodnikami, i uważano że nie tylko topią ludzi, ale też mogą im pomagać. W chrześcijaństwie Utopce wywodzono głównie od strąconych z nieba aniołów, pokutującej ludzkiej duszy bądź też dusz samobójców. Kroniki z XIV wieku mówią tak: Szczególną ostrożność przy wodzie zachowaj, by utopca w porę spostrzec. Pomylić się sposobu nie ma, bo brzydki on okrutnie i do ludzi nie podobien. Gdy więc mokrego stwora obaczysz, co głowę ma wielką zielonymi włosami zdobioną i odnóża jak patyki cienkie - uciekaj człeku, by śmierci w odmętach nie ponieść. Gdy zaś ostrożnym nie dość będziesz i wodnicy dasz się złapać, ciepnij jej różańcem w oczy, a bestię precz odgonisz. Z tekstu wywnioskować można, że jednym ze sposobów obrony przed utopcami było właśnie zarzucenie różańca. Wierzono także, że przed śmiercią niesioną przez Utopce, chronił św. Jan Nepomucen, którego kapliczki stawiano w miejscowościach, w których szczególnie obawiano się demonów. |